viernes, 19 de noviembre de 2010


Hay días en que las cosas no salen como uno espera...
Tenía las imágenes en mi cabeza, sabía exactamente lo que iba a buscar, y en teoría estaba tan planeado que casi se hacía solo. Pero me equivoque... y a través de la cámara las cosas no se veían como yo las había imaginado. Se esfumo el encanto, y no sé a donde se fue...

jueves, 18 de noviembre de 2010


Sono el despertador a las 7 de la mañana, pero no fui capaz, algo invisible me agarraba por los pies, una misteriosa fuerza me envolvía en sábanas de franela. Volvió a sonar a las 9 menos 20 y ya no había posibilidad de seguir negándolo, el día había comenzado, y como siempre, había demasiadas cosas que hacer, y no se iban a hacer solas.
A las 10 menos 10 estaba en un atasco para salir de la A6 en Arteixo, la única autovía de España que no finaliza en una ciudad, sino en el centro neurálgico del imperio de Amancio Ortega. Los camiones lograron marearme hasta tal punto que llegue 20 minutos tarde a mi cita. Odio llegar tarde, es una falta de respeto, y al sol le dan igual las horas, con lo cual si llegas tarde... lorenzo no te espera.
Pero como Esteban también llegó tarde, no me sentí tan culpable como normalmente. Cambie la cámara y el trípode de coche y fuimos a buscar al resto de integrantes de RumOr. Y así empezó la sesión fotográfica, desde un atasco, una rotonda que odio, una bonita casa con piscina, un paseo fluvial, unas playas abiertas al océano, unos chicos encantadores, una chimenea muy muy alta al lado del mar, un puerto exterior al lado de otro y una vuelta a casa para estudiar filosofía.
En breves espero desarrollar el verdadero potencial de esta sesión de fotos.

lunes, 15 de noviembre de 2010



Empiezo a recuperar un poco de ritmo.
Llevo dos meses que no sé ni en que día vivo.
Pero acercandonos al final de Kune y de Estereoscopía, dos de mis proyectos más importantes de este año, toca el momento de empezar con otro proyecto importante.
Mi abandonado estudio volverá a llenarse con mi presencia y mis papeles por el aire, construyendo castillos de frágiles estructuras.
Ahora mismo esta durmiendo entre penumbra, humedades y acumulación de cajas en estos dos meses de locura audiovisual, de mudanza a la independencia matrimonial y de desalojar la habitación que me ha acogido estos meses de transición en la casita de sefa y fernando, donde siempre hace calor, si no se estropea la calefacción.
Así que volveré a tener de vecinos a el blanco y el negro, volveré a buscar el gris entre estos bichitos, volveré a pasar horas entre los recuerdos de 7 años de paredes pintadas con cal, y un suelo por cuyas rendijas puedo ver lo que pasa en el piso de abajo.
Sefa y Fernando aún no se han librado de mi.

jueves, 14 de octubre de 2010


Odio la administración, me desespero con los papeles, no entiendo que una persona este a un centímetro de un botón que puede solucionar un problema que tienes ahora mismo y no lo haga porque no tienes unos números concretos, porque no le da la gana, porque al parecer tienes aspecto de timadora, porque te falta un mísero papel y tienes otro muy parecido al que te falta pero ese justo no tiene la línea amarilla que tiene que tener, porque aunque la realidad de el perfíl los papeles no lo dan y por lo tanto tú tampoco, y etc etc etc... odio la administración!

martes, 28 de septiembre de 2010

lunes, 30 de agosto de 2010


Tengo las manos ásperas, la piel de las piernas secas, mi pelo parece que ha salido de una secadora industrial, necesito una urgente sesión de depilación facial, mi habitación comienza a ser una acumulación sin sentido de cosas, botellas de agua, pañuelos de papel, ropa, dibujos a medio hacer y solo acabo de empezar con las semanas de trabajo sin descanso... que pasará aquí dentro de un mes? me habré vuelto un desastre absoluto? donde quedan esos días de contemplación? como cambia todo en tres semanas... cual es la diferencia?

Pero todo saldrá bien! y cuando vuelvan los meses en que todo está calmado tendré algo que recordar... y estos días de carreras, complicaciones, decisiones y desesperaciones, servirán para sobrevivir en los meses de invernación. Aunque debo confesar que ya tengo un nuevo plan... lo pospongo por ahora porque no tengo ni tiempo de dormir, pero cuando septiembre termine tendré un salvavidas creativo al que agarrarme y sobrevivir :)


miércoles, 18 de agosto de 2010



Traballo, traballo e traballo... bieeeen!
Xa comezamos a grabar a nova curta. Máis que un guión, máis que un traballo é unha maneira de facer. O proxecto plantexa unha maneira de vivir o rodaxe, a escritura e a reescritura do guión, a maneira de grabar... e non podería ser máis feliz.
Ao mesmo tempo están xurdindo moitisimas máis cousiñas, importantes ainda que pequeniñas, teño a inocente esperanza de que todo acade un bo destino... e mentres o meu modesto taller empeza a coller forma e vida propia :) e sen bichos!

domingo, 1 de agosto de 2010


Tengo en casa este paquetito esperando entregarse... y ya hace un mes del motivo que proponía el regalo... a veces pasan estas cosas. Hay regalos que esperan ser entregados y hay personas regaladas que no esperan ya ningún regalo.
Me pasaría la vida haciendo paquetitos. Haciendo regalos.
Y el otro día sobre mi cama apareció un sobre, ponía la maravillosa palabra "para" seguida de mi nombre :) y dentro unas entradas para el concierto de MUse al que ya no esperaba poder ir... y es un regalo maravilloso, en el paquetito perfecto, de la manera perfecta y con un regalo maravilloso.


sábado, 24 de julio de 2010





"Estudiaba estoicamente los daños sufridos entre una vez y la siguiente. Pero llegado a cierto momento, tapaba el espejo a fin de no tener que adecuar su mirada a su propia mirada, y entonces continuaba pintando basándose en lo que había quedado olvidado dentro de él. Libre del dilema, le animaba una vaga esperanza, una intuición, de que posteriormente serían otros quienes lo mirarían con una compasión que él no podía permitirse."
John Berguer, Un paño sobre el espejo.

Estudio renovado, aún sin acondicionar del todo, pero listo para empezar a dibujar, a pintar, a fotografiar.

miércoles, 21 de julio de 2010





Hay lugares maravillosos para hacer fotografías. Como si entraras en otro mundo. Y este nuevo mundo está lleno de creadores, de inspiración, de alegría, de cosas y cosas maravillosas. Y hay un respeto por lo que se hace con las propias manos, un respeto por el como se hace y una admiración constante. O eso es lo que sentía yo. Hasta que una señora en un puesto de artesanía me llamo la atención por sacar fotos. Me llamo espía industrial y se quedo chillandome mientras yo me alejaba y por supuesto borraba las fotos que le había sacado a su puesto, mejor dicho las fotos que había sacado al marco de madera del espejo sobre el que exponía sus joyas. Y de golpe y porrazo vi que no todo era tan maravilloso. Y que mi Nikon D80 asustaba a las posibles víctimas de plagio por parte de los supermercados chinos (esto dicho por la artesana que me soltó la más vergonzosa bronca de mi vida). Así que avergonzada y humillada por mi exagerada curiosidad hacia las cosas guarde mi cámara en la mochila y deje de sacar fotos. Y mi característica sensación de culpa impedirá que saque fotos a lo que no es mío durante una larga temporada.

viernes, 16 de julio de 2010



La nueva sección del blog... objetos reinventado o reciclados. Y empezamos por la ropa. Estoy harta de tener cosas y más cosas que no uso porque ya no me gustan o porque nunca me han gustado pero las conservaba por respeto a quien me las había regalado... así que empezamos por este bolso. No soy nada experta en el arte de la costura y se nota. Pero aún así creo que ha quedado perfecto (salvando las distancias con la perfección real) emocionalmente hablando. Desgraciadamente se me ha olvidado hacer fotos del "como era" así que solo se puede ver el resultado final, pero puntualizaré que partía de un bolso verde moco, regalo de unas buenas compañeras de piso :) y por eso era tan difícil deshacerse de él y ahí estaba, en medio de todos los bolsos que sí ponía. Falta el detalle final de la cadenita dorada que llevará para poder colgarlo.

miércoles, 14 de julio de 2010

Se estaba desbarajustando el mundo y parecía que no había solución, ni orden posible. Y entonces una pequeña idea surgió desde alguien y desde un algo del que nunca parecía tener que surgir nada. Empezó desde lo más oscuro. Era una idea tan sencilla que parecía no tener sentido. Que parecía no poder valer para nada. Pero en cuanto apareció la niebla se disolvió. Y todo parecía querer vivir. Seguir adelante. Y todo, por la sencilla idea que únicamente pretendía empezar por el principio. Parar y volver a empezar por el principio. Empezar de nuevo, para poder continuar.

lunes, 5 de julio de 2010


Nun lugar moi afastado de realidades actuais é donde a pequena inicia a súa vida. Apenas mide un metro cincuenta e calza unha trinta e sete. Danlle medo as curvas e por casualidades da vida sempre ten un coche verde. Víu asfaltar o camiño sobre o que descansan os seus zapatos por primeira vez e xa lle parece que é o necesario para pensar que ten unha idade suficiente para dicir aquilo de... " cando eu era pequena" con certa autoridade. Sintese soa cando ve que a xente se alonxa dela, e entristecese ao ver que consideran o enfriamento como algo normal. Pero a pequena vive as súas propias reglas, e non entende o concepto de normalidade. Ainda non sabe que camiño seguir e nota que o tempo a encolle por momentos... imaxínate! se segue a encoller, nuns anos medira menos de un metro, e se continua a encoller menos de medio metro, e un día, como todos, desaparecerá.

miércoles, 16 de junio de 2010



" Tuerzo la esquina. Apresuro el paso. Se hace
tarde y aún no he almorzado.

Acabo de encontrarme con un viejo amigo.
Me ha pedido consejo
acerca de unos poemas que está escribiendo.

Le ha puesto al libro un título extraño:
Matar a Platón.

Trata de una mujer que es aplastada por el
impacto de un sonido,

el sonido que hace una idea cuando vibra y se
convierte en proyectil.

..."

Matar a Platón, Chantal Maillard, Tusquets Editores.


texto e imaxe non teñen nada que ver, é só a idea de ler algo que golpee no ambiente que mece. é só a importancia de facer determinadas cousas en determinados ditios e de determinada maneira.


domingo, 13 de junio de 2010


Conten o corazón no quicio do peito para que non lle escape. Dende sempre a emoción resulta difícil de dominar. Ela é a figura á que todos miraran se algo non sae como ten que sair, e aínda que sabe que ninguén a podería culpar de nada, síntese responsable e culpable de todalas desgracias posibeis. Demasiado peso para só unha persoa.

Ela é aquilo para o que a criaron. Completa ese ser que sempre está.

miércoles, 9 de junio de 2010


Paquete para Marina.
En Tui hay un fragmento de mi vida, dura tan solo 10 días cada año, es un proyecto documental para 5 años y ya llevamos 2, y sus consecuencias me golpean todos los días.
Esta es una de ellas.

Hay algo especial en las cosas que se envían por correo, no es tanto por el objeto como por el hecho de que saldrá de unas manos para pasar en cadena por otras hasta llegar a las manos de la destinataria. Los objetos viajan. Todo esta en movimiento.

lunes, 31 de mayo de 2010


Hai un lugar ao que sempre se quere volver. Todos temos un lugar. Donde sentirse de verdade. Por dentro e por fora. Un lugar para os días de sol e os días de chuvia. Donde se crea ansiedade ao abandoalo, ao alonxarse. Donde se crea outro mundo a parte ao acercarse, ao respirar na túa nuca. Non me gusta nada estar tan lonxe de ese lugar. Non me gusta non podelo mirar directamente aos ollos, e non me gusta que non me poda devolver a mirada.

jueves, 27 de mayo de 2010



A veces somos como niños. Hay cosas que no podemos evitar. Hay cosas que nos hacen ilusión siempre, aunque crezcamos, aunque envejezcamos, sobra decir que no es lo mismo. Y no es malo es solo que resulta muy difícil levantar un muro de protección si continuamente nos estamos subiendo a él, para ver lo que hay al otro lado. Lo que nos perdemos por estar de este lado, del lado "seguro". Porque a veces cuando estás ahí, sujeta con las puntas de los dedos al ladrillo alguien te ve desde el otro lado, y ya está! ya la has fastidiado, el muro desaparecerá como por arte de magia, y tú caerás al suelo de golpe y porrazo. Y ahí lo tienes, aquello de lo que querías protegerte a chocado contra tu culo de golpe y ahora todos y todo pueden verte. Y a veces, es maravilloso. Solo a veces, pero bueno, tampoco es bueno ser un niño siempre. Y a veces debajo de tu culo no hay un suelo de cemento y piedras, sino un campo de hierba mullida o un río con aguas cristalinas...

viernes, 21 de mayo de 2010



Parte de los espejos para volver a los espejos. Que quien dice espejos dice también reflejos. Ahora ando a la captura de ellos. En realidad siempre me gustaron, pero hubo un tiempo en que todo era evitarlos para conseguir una imagen más limpia, más pura, sin estorbos. Pero la vida son círculos, ir y venir otra vez y al mismo tiempo...

"Es bueno que las vidas tengan varios círculos. Pero la mía, mi vida, solo ha dado la vuelta una vez... y no del todo. Falta lo más importante. He escrito tantas veces su nombre dentro... y aquí, ahora mismo, no puedo cerrar nada. Estoy solo."
Los amantes del círculo polar, Julio Medem, 1998.

jueves, 20 de mayo de 2010



A veces no es cuestión de nada. Es solo lo que te sale de dentro. Es simplemente que tú no eres así. Y ya está. Y te obligas y medio te obligan a pedir más, a exigir más. Porque tú te lo exiges a ti misma y porque a veces otros te lo exigen, así que porque no exigirlo tú también? Pero estas cosas de gente mayor no me gustan nada! No tengo el encanto necesario para que no frunzan el ceño cuando escuchan mis palabras. Conozco a muchos "encantadores de serpientes" y siempre he sabido que yo no soy una de ellos. Yo si me acerco a algo o a alguien, me acerco de verdad, hasta quemar, y si no me acerco, me quedo lejos de verdad, donde ni mi aliento le roce. Al guardar las distancias no quiero mostrar frialdad, solo respeto hacia la distancia que se impone y hacia la cercanía que traerá después, si es lícito, el tiempo y el trato. Soy un amasijo de ideas enrolladas y nunca sé estirar el cordón. Por eso hay tantas fotos que miran al cielo.

martes, 18 de mayo de 2010


Existen muchos tipos de colisiones. Un día dibuje esta. Era una colisión de dos ciudades, que por muchas y pequeñas circunstancias, crecieron y se unieron, irremediablemente. Afortunadamente. Pero hay ciertos barrios, pequeños núcleos de población y fallos del propio terreno que provocan rupturas, grietas y peligros que a veces vuelven a la ciudad final más frágil de lo que debiera ser. No me gustan esas zonas grises. Pero negarlas, obviarlas, es como intentar negar la existencia del agua, y eso no resuelve nada, solo crea un conflicto mayor.

A veces creo, por ego o por error, que yo hago los dibujos y luego, más tarde siempre o nada más acabar descubro que los dibujos se hacen solos.

domingo, 16 de mayo de 2010


Hoxe hai uns ollos azuis que me miran dende ben lonxe, como se non compartisen nin tempo nin espacio conmigo, como se sempre me mirasen, incluso antes de existir, incluso antes de ser. Hai uns ollos azuis case grises que ven algo que eu nunca podo ver.

Nunca coñecín nada tan delicado como os ollos azuis de Sefita.


sábado, 15 de mayo de 2010

otra prueba ...

De pronto y de repente, digo los dos porque no sé si hay diferencia, se acumulan los trabajos, de golpe y sopetón! y ahora mismo solo soy media Lucía para hacer lo que tendría que hacer el doble de mi persona, osease dos veces yo, y como he dicho solo soy la mitad de yo. Pero voy a intentar no dejar pasar nada, aunque solo lo consiga a la mitad, después de todo, la mitad de algo es mejor que nada de ese algo. Y por aquí estoy empezando, por Estereoscopía, me oireis hablar mucho de este cortometraje :)

viernes, 14 de mayo de 2010


Antes de que acabe el día. A solo 7 minutos de que acabe el día. Como siempre ha sido un día especial, aunque hoy a dejado mucho que desear, se merece una mención y una maravillosa imagen. Aunque no ha estado falto de pasiones, todo hay que decirlo. Y hoy hace tres años, fue uno de los mejores días de mi vida.

Para bien o para mal, siempre he sido un poco Ofelia.

jueves, 13 de mayo de 2010






Arrepintome un pelin de pensar que tiña ganas de quedarme na casa un día enteiro, e agora, só teño ganas de sair... cando pensaba en quedarme na casa non pensaba en non poder facer nada. Non podo estar sen facer nada...

Siempre me ha gustado hacer retratos. Y no puedo evitar sentir una gratitud infinita por los que se ponen delante de mi cámara sin reprocharme que les robe continuamente un pedazo de alma.

"Imaginémonos, pues, lo que sucede cuando alguien se topa con el silencio de las caras de Fayum y se para en seco. Unas imágenes de hombres y mujeres que no hacen llamamiento alguno, que no piden nada, y que, sin embargo, declaran que están vivas, como lo está quien las esté mirando. Encarnan, pese a toda su fragilidad, un respeto hoy olvidado por uno mismo. Confirman, pese a todo, que la vida fue y es un don."
John Berger, Los retratos de Fayum.

miércoles, 12 de mayo de 2010



"Como casi todo el cine habla del tiempo, los retratos hablan de la imposibilidad de captar al otro. Es la melancolía, igual que la melancolía del cine con el tiempo que se nos escapa."
Marta Andreu, Tui, Marzo 2009.

A veces te cruzas con personas que te hacen mantener el equilibrio en esa fina cuerda a la que creías estar subida sola, y a la que creías perpetuamente abocada romperse y hacerte caer en el caos y el abismo.

No es como mirar a ninguna parte. Estas mirando algo, y millones de partículas del aire, trasparentes, algunas hasta parece que tienen patas, puedes ver sus patas transparentes, como monstruos infantiles en la oscuridad, cruzan el vacío. Solo que aquí hay mucha luz que no deja ver la oscuridad. Que nos ciega, como tantas otras cosas. Hay millones de cosas entre aquí abajo y allí arriba. Así que, porque dicen que no estoy mirando nada?

Lo estoy mirando todo.

martes, 11 de mayo de 2010



"Moitas veces a distancia entre o triunfo e a derrota é un instante (match point), a presenza do azar ou o capricho do destino. Se nos centramos no resultado final máis ca no camiño percorrido estaremos abocados á frustración."
Pablo VAamonde García, GALICIA HOXE, 3 de maio de 2010.

Hai un local na rúa Magdalena de Ferrol que se chama Abaco (se non recordo mal), é un sitio deses que debería haber en todas as cidades, con xente como a que debería haber en todas partes, cun periódico que non hai en moitos sitios, e cunha forma de gardar recordos que poucos mundos poden ter. E en medio dunha eterna crise laboral e case existencial, é bo gardar algúns momentos, é bo ter donde fabricar algúns momentos alimentadores de esperanzas que xa se crían perdidas.