lunes, 31 de mayo de 2010


Hai un lugar ao que sempre se quere volver. Todos temos un lugar. Donde sentirse de verdade. Por dentro e por fora. Un lugar para os días de sol e os días de chuvia. Donde se crea ansiedade ao abandoalo, ao alonxarse. Donde se crea outro mundo a parte ao acercarse, ao respirar na túa nuca. Non me gusta nada estar tan lonxe de ese lugar. Non me gusta non podelo mirar directamente aos ollos, e non me gusta que non me poda devolver a mirada.

jueves, 27 de mayo de 2010



A veces somos como niños. Hay cosas que no podemos evitar. Hay cosas que nos hacen ilusión siempre, aunque crezcamos, aunque envejezcamos, sobra decir que no es lo mismo. Y no es malo es solo que resulta muy difícil levantar un muro de protección si continuamente nos estamos subiendo a él, para ver lo que hay al otro lado. Lo que nos perdemos por estar de este lado, del lado "seguro". Porque a veces cuando estás ahí, sujeta con las puntas de los dedos al ladrillo alguien te ve desde el otro lado, y ya está! ya la has fastidiado, el muro desaparecerá como por arte de magia, y tú caerás al suelo de golpe y porrazo. Y ahí lo tienes, aquello de lo que querías protegerte a chocado contra tu culo de golpe y ahora todos y todo pueden verte. Y a veces, es maravilloso. Solo a veces, pero bueno, tampoco es bueno ser un niño siempre. Y a veces debajo de tu culo no hay un suelo de cemento y piedras, sino un campo de hierba mullida o un río con aguas cristalinas...

viernes, 21 de mayo de 2010



Parte de los espejos para volver a los espejos. Que quien dice espejos dice también reflejos. Ahora ando a la captura de ellos. En realidad siempre me gustaron, pero hubo un tiempo en que todo era evitarlos para conseguir una imagen más limpia, más pura, sin estorbos. Pero la vida son círculos, ir y venir otra vez y al mismo tiempo...

"Es bueno que las vidas tengan varios círculos. Pero la mía, mi vida, solo ha dado la vuelta una vez... y no del todo. Falta lo más importante. He escrito tantas veces su nombre dentro... y aquí, ahora mismo, no puedo cerrar nada. Estoy solo."
Los amantes del círculo polar, Julio Medem, 1998.

jueves, 20 de mayo de 2010



A veces no es cuestión de nada. Es solo lo que te sale de dentro. Es simplemente que tú no eres así. Y ya está. Y te obligas y medio te obligan a pedir más, a exigir más. Porque tú te lo exiges a ti misma y porque a veces otros te lo exigen, así que porque no exigirlo tú también? Pero estas cosas de gente mayor no me gustan nada! No tengo el encanto necesario para que no frunzan el ceño cuando escuchan mis palabras. Conozco a muchos "encantadores de serpientes" y siempre he sabido que yo no soy una de ellos. Yo si me acerco a algo o a alguien, me acerco de verdad, hasta quemar, y si no me acerco, me quedo lejos de verdad, donde ni mi aliento le roce. Al guardar las distancias no quiero mostrar frialdad, solo respeto hacia la distancia que se impone y hacia la cercanía que traerá después, si es lícito, el tiempo y el trato. Soy un amasijo de ideas enrolladas y nunca sé estirar el cordón. Por eso hay tantas fotos que miran al cielo.

martes, 18 de mayo de 2010


Existen muchos tipos de colisiones. Un día dibuje esta. Era una colisión de dos ciudades, que por muchas y pequeñas circunstancias, crecieron y se unieron, irremediablemente. Afortunadamente. Pero hay ciertos barrios, pequeños núcleos de población y fallos del propio terreno que provocan rupturas, grietas y peligros que a veces vuelven a la ciudad final más frágil de lo que debiera ser. No me gustan esas zonas grises. Pero negarlas, obviarlas, es como intentar negar la existencia del agua, y eso no resuelve nada, solo crea un conflicto mayor.

A veces creo, por ego o por error, que yo hago los dibujos y luego, más tarde siempre o nada más acabar descubro que los dibujos se hacen solos.

domingo, 16 de mayo de 2010


Hoxe hai uns ollos azuis que me miran dende ben lonxe, como se non compartisen nin tempo nin espacio conmigo, como se sempre me mirasen, incluso antes de existir, incluso antes de ser. Hai uns ollos azuis case grises que ven algo que eu nunca podo ver.

Nunca coñecín nada tan delicado como os ollos azuis de Sefita.


sábado, 15 de mayo de 2010

otra prueba ...

De pronto y de repente, digo los dos porque no sé si hay diferencia, se acumulan los trabajos, de golpe y sopetón! y ahora mismo solo soy media Lucía para hacer lo que tendría que hacer el doble de mi persona, osease dos veces yo, y como he dicho solo soy la mitad de yo. Pero voy a intentar no dejar pasar nada, aunque solo lo consiga a la mitad, después de todo, la mitad de algo es mejor que nada de ese algo. Y por aquí estoy empezando, por Estereoscopía, me oireis hablar mucho de este cortometraje :)

viernes, 14 de mayo de 2010


Antes de que acabe el día. A solo 7 minutos de que acabe el día. Como siempre ha sido un día especial, aunque hoy a dejado mucho que desear, se merece una mención y una maravillosa imagen. Aunque no ha estado falto de pasiones, todo hay que decirlo. Y hoy hace tres años, fue uno de los mejores días de mi vida.

Para bien o para mal, siempre he sido un poco Ofelia.

jueves, 13 de mayo de 2010






Arrepintome un pelin de pensar que tiña ganas de quedarme na casa un día enteiro, e agora, só teño ganas de sair... cando pensaba en quedarme na casa non pensaba en non poder facer nada. Non podo estar sen facer nada...

Siempre me ha gustado hacer retratos. Y no puedo evitar sentir una gratitud infinita por los que se ponen delante de mi cámara sin reprocharme que les robe continuamente un pedazo de alma.

"Imaginémonos, pues, lo que sucede cuando alguien se topa con el silencio de las caras de Fayum y se para en seco. Unas imágenes de hombres y mujeres que no hacen llamamiento alguno, que no piden nada, y que, sin embargo, declaran que están vivas, como lo está quien las esté mirando. Encarnan, pese a toda su fragilidad, un respeto hoy olvidado por uno mismo. Confirman, pese a todo, que la vida fue y es un don."
John Berger, Los retratos de Fayum.

miércoles, 12 de mayo de 2010



"Como casi todo el cine habla del tiempo, los retratos hablan de la imposibilidad de captar al otro. Es la melancolía, igual que la melancolía del cine con el tiempo que se nos escapa."
Marta Andreu, Tui, Marzo 2009.

A veces te cruzas con personas que te hacen mantener el equilibrio en esa fina cuerda a la que creías estar subida sola, y a la que creías perpetuamente abocada romperse y hacerte caer en el caos y el abismo.

No es como mirar a ninguna parte. Estas mirando algo, y millones de partículas del aire, trasparentes, algunas hasta parece que tienen patas, puedes ver sus patas transparentes, como monstruos infantiles en la oscuridad, cruzan el vacío. Solo que aquí hay mucha luz que no deja ver la oscuridad. Que nos ciega, como tantas otras cosas. Hay millones de cosas entre aquí abajo y allí arriba. Así que, porque dicen que no estoy mirando nada?

Lo estoy mirando todo.

martes, 11 de mayo de 2010



"Moitas veces a distancia entre o triunfo e a derrota é un instante (match point), a presenza do azar ou o capricho do destino. Se nos centramos no resultado final máis ca no camiño percorrido estaremos abocados á frustración."
Pablo VAamonde García, GALICIA HOXE, 3 de maio de 2010.

Hai un local na rúa Magdalena de Ferrol que se chama Abaco (se non recordo mal), é un sitio deses que debería haber en todas as cidades, con xente como a que debería haber en todas partes, cun periódico que non hai en moitos sitios, e cunha forma de gardar recordos que poucos mundos poden ter. E en medio dunha eterna crise laboral e case existencial, é bo gardar algúns momentos, é bo ter donde fabricar algúns momentos alimentadores de esperanzas que xa se crían perdidas.

lunes, 10 de mayo de 2010


Qué estás haciendo ahora?

Se llena el cubilete hasta la mitad, se le añade azúcar de color (rojo, mis favoritas) hasta alcanzar el borde del recipiente. Si se quieren colores más vivos, añade un poco más de azúcar ;)
Vierte el contenido en la pota, añade aceite y acciona el agitador. Espera unos minutos hasta que empiecen a explotar, sacarlas cuando hagan pop y dejar enfriar un poco.